ضرورت و فایده لباس روحانیت

لباس روحانیت، لباس رسمی و دائم روحانی است و اختصاصی به زمان، مکان یا موقعیت ویژه ندارد؛ طلبه به همان دلیل که لباس می پوشد، باید به پوشیدن لباس ادامه دهد.

روحانی برخلاف پلیس که ساعت کار محدودی دارد و تنها در همان ساعت به انجام وظایف صنفی می پردازد، در تمام ساعات شبانه روز روحانی است و هرگاه با مردم ارتباط برقرار می کند، رسالت های روحانیت را بردوش دارد.

روحانی وظیفه دارد که با عمل خود، رفتار اسلامی را در موقعیت های مختلف به مردم نشان دهد و تجسم زندگی دینی و اخلاقی باشد؛ از این رو، همه وقت و همه جا مبلّغ آموزه های دین است؛ در مسجد، مدرسه، بازار، خیابان، ماشین و اتوبوس، مجالس و… .

حضور روحانی در هر شرایطی پیام ویژه ای دارد. بر این اساس، شایسته است طلاب ملبّس، بر پوشیدن این لباس ثابت قدم باشند و فقط در موارد استثنایی، یعنی تنها در جایی که پوشیدن این لباس امکان ندارد یا موجب هتک احترام آن می شود، مثلاً هنگام ورزش کردن، اثاث کشی منزل، بنایی ساختمان و حضور در بعضی تفریح گاه ها و… لباس را کنار بگذارد. تغییر لباس و پدیده دوزیستی که بدون شک در میان مردم پدیده ای غیرمتعارف، سبک و عجیب تلقی می شود، احتمالاً ناشی از یکی از این عوامل است:

1. طلبه از داشتن این لباس احساس سرشکستگی و کوچکی می کند و از ابراز هویت خود، لااقل در محیط خاص شرم یا بیم دارد. چنین کسی که تکلیف خود را با موقعیت صنفی خویش روشن نکرده و به روش زندگی خود ایمان ندارد، بهتر بود از اول این لباس را نمی پوشید و از این پس نیز تا تعیین تکلیف نهایی به این لباس در نیاید.

2. طلبه در شرایط خاص زمانی و مکانی، ضرورتی در پوشیدن این لباس نمی بیند؛ این شخص باید بداند که ضرورت پوشیدن این لباس از فوائد آن جدا نیست و به یک معنی، هیچ وجوب یا ضرورتی برای پوشیدن لباس وجود ندارد؛ هر چه هست فوائد بی شمار و آثار مثبت فراوان این لباس است که در افزایش بازده فعالیت نهاد روحانیت، به آستانه ضرورت می رسد و به این معنی، ضرورت لباس منحصر به شرایط خاص نیست و اگر اضافه کنیم که تغییر لباس موجب وهن جایگاه روحانی در نگاه مردم و اتهام به تلوّن و منفعت جویی می شود، این ضرورت پررنگ تر و برجسته تر خواهد شد.

3. طلبه برای انجام برخی کارها، احساس محدودیت می کند و با تغییر لباس، می خواهد آزادتر و راحت تر باشد؛ این عامل نیز دلیل موجهی برای تغییر لباس نیست، زیرا اگر چنین بود، از اول نباید این لباس انتخاب می شد. انتخاب این لباس از ابتدا، به معنی پذیرش بعضی از محدودیت ها برای انجام یک رسالت بزرگ است و تحمل این محدودیت ها هم قدمی در پیشبرد اهداف دین به شمار می رود.

اظهارنظر مردم در مقابل این پدیده بسیار متفاوت است؛ قشر جوان جامعه که بیشترین آمادگی را برای شکستن قالب های متعارف از خود نشان می دهد، از تغییر لباس روحانی چندان برنمی آشوبد و چه بسا آن را اقدامی جالب توجه، جدید و شجاعانه ارزیابی کند. اما توده جمعیت غیرجوان آن را به معنی تلوّن، تزلزل شخصیت، راحت طلبی، عدم پایبندی به لوازم روحانیت و… تفسیر می کند.