کیفیت لباس و ظاهر روحانیت

یکی از عمده ترین ارشادات دین اسلام در کیفیت لباس و هیأت ظاهری، توجه به قواعد عرفی و هنجارهای عمومی است. هرگونه لباس و نیز آرایش یا رفتاری که موجب انگشت نما شدن آدمی در میان دیگران و جلب تعجب و توجه آنها گردد، «لباس شهرت» نامیده می شود و از نظر شرعی ممنوع است. مسلمان در انتخاب طرح، رنگ یا جنس لباس، اصلاح سر و صورت و نیز رفتارهای خود، باید به گونه ای عمل کند که دیگران به دیده تحقیر، تمسخر یا شگفتی به او نظر نکنند و شخصیت و کرامت او، پیوسته در اجتماع، از آسیب اعتراض محفوظ بماند.

افزودن پیرایه های غیرمعمول به خود، برای خودنمایی و به منظور جلب توجه دیگران، ناشی از عقده حقارت و نوعی بیماری است که دین اسلام از ابتدا، زمینه بروز آن را از بین برده است. رفتار مسلمان نباید غیرطبیعی و چندش آور باشد، بلکه سلوک او همواره باید زیبا، موزون، متین، باوقار و مورد پسند جامعه باشد.

برخی از ناهنجاری ی لباس و هیأت ظاهری روحانیون را در شرایط کنونی فهرست وار برمی شماریم: آشفتگی عمامه و کم توجهی به زیبایی آن، زیاد بزرگ بودن یا کوچک بودن عمامه، بازگذاشتن دکمه قبا یا آستین پیراهن، کشیده شدن عبا بر روی زمین، بلندی بیش از اندازه لباس، ناسازگاری رنگ قطعات لباس، کوتاه تر بودن عبا از قبا یا لباده، وصله دار بودن یا فرسودگی لباس، پوشیدن لباس رنگ و رورفته یا آلوده یا بد حالت (ناشی از دوخت بد)، برجستگی بیش از حد جیب های لباس، پاره بودن درزهای لباس، سوراخ بودن جوراب، عدم رعایت نظافت لباس، پوشیدن لباس چروک و بدون اتو، نپوشیدن جوراب و استفاده از دمپایی در مجامع رسمی، پوشیدن کفش سفید یا زرد، استفاده از انگشترهای متعدد یا بسیار درشت، بلند بودن بیش از اندازه ریش، کوتاهی ریش کمتر از حد متعارف، تراشیدن موی سر، تراشیدن سبیل، بلند گذاشتن موی سر زیر عمامه، شانه نکردن موی سر و صورت، بلند بودن شارب (موی روی لب)، استفاده از لباس با رنگ های غیر متعارف، پوشیدن پیراهن یقه دار زیر قبا، کشیدن پا بر زمین هنگام راه رفتن و هر چه در نظر عرف، مصداق آشفتگی یا شلختگی محسوب شود.

شمایل ظاهری روحانی در اجتماع باید همچون پیامبر اکرم(ص) متوازن، آراسته، خوش نما، پاکیزه، جذاب، معطر و بدون عیب باشد.