فلسفه و پیشینه لباس روحانیت

لباس روحانیت لباسی است که از همان ابتدای اسلام، بیشتر مردم از آن استفاده می‌کردند و لذا آن زمان مخصوص شخص خاصی نبوده، بلکه به مرور زمان به ویژه در زمان فعلی مخصوص روحانیون شده و دانش‌آموختگان علوم دینی پس از چند سال تحصیل در حوزه در غالب پوشش ویژه و متفاوت از سایر مردم به لباس روحانیت در می‌آیند.

این لباس علاوه بر بهره‌های اجتماعی، از ارزش و قداستی ویژه برخوردار است به طوری که امروزه لباس روحانیت به عنوان نماد دین شناخته می‌شود و مردم به‌گونه‌ای دیگر به دارنده این لباس می‌نگرند. رفتار و اعمال یک روحانی بیش از دیگران در چشم مردم است و آن‌ها این لباس را لباس انبیاء و اولیا می‌دانند و از صاحب آن، انتظارات ویژه‌ای دارند.

این لباس، لباسی است که مردم عالمان دینی را با این لباس می‌شناسند و در این هیأت و لباس است که آنان را مرجع و ملجأ خود در موضوعات مذهبی و علمی و فرهنگی و سیاسی می‌دانند و در سایر مشکلات خود از آنان چاره‌جویی می‌کنند، به آنان اعتماد داشته و انتظار انسان‌های معصوم را از آن‌ها دارند.

برای حفظ حرمت و شأن لباس روحانیت به جز رعایت تقوای عمومی، مواردی وجود دارد که یک روحانی آن‌ها را نیز باید رعایت کند. داشتن وقار و متانت، پرهیز از کارهای خلاف مروت، اهتمام به شعائر مذهبی ازجمله نماز اول وقت، نماز جمعه، نماز جماعت، زیارت، قرائت قرآن و…، داشتن تواضع و پرهیز از ادعاهای واهی معنوی، اخلاقی، عرفانی و علمی، برخورداری از حسن سابقه و مقبولیت اجتماعی در محیط زندگی، جمع دوستان و حوزه و رعایت آداب در ابعاد فردی نظیر غذا خوردن، خوابیدن، نظافت و… از اهم این موارد هستند.